Behendig stuurt Moshe de taxi over de stoffige wegen terug naar Jeruzalem. Het is juli, en buiten de auto is het zinderend heet. We hebben zojuist een bezoek gebracht aan de noordzijde van de Dode Zee, waar ik bij Qumran de uitgang kon zien van de grotten waarin ooit de Dode-Zeerollen zijn gevonden. Nu wil ik nog opgravingspekken ten oosten van de Oude Stad zien, maar dat raadt Moshe me af. Te gevaarlijk. Hij heeft nog wel een interessante alternatieve bestemming, zegt hij, ik zal het zeker op prijs stellen.
We rijden naar het centrum, en passeren het King David Hotel. Tien minuten later zijn we, via slagbomen, bij het reisdoel, een modern gebouw met uitgebreide beveiliging. Diamanten! Ik voel me een beetje ongemakkelijk in het luxueuze bezoekerscentrum met tapijt op de vloer, gekleed voor stoffige archeologische plekken, maar Moshe maakt duidelijk dat dit geen probleem is. Hij laat me rondkijken, terwijl hij een kop koffie drinkt met een van de bewakers. Hij brengt hier vaker toeristen.
Briljanten geplaatst in het kristalrooster van diamant.
Ik loop langs de vitrines en bewonder de flonkerende steentjes, variërend in grootte en in kleur. Met eindeloos geduld hebben diamantslijpers ruwe diamanten hun schitterende vorm gegeven, zoals de briljant, maar ook andere prachtige geometrische vormen. Het ambacht dateert van eeuwen voordat mensen een idee hadden van atomen, van de regelmatige stapeling van atomen in roosters, van de unieke eigenschappen van koolstof waardoor het dit harde mineraal kan vormen. Toch weerspiegelen de ambachtelijk geslepen vlakken de kristallijne kenmerken van het materiaal en zorgen ze voor de wonderlijke veelvuldige breking van lichtstralen.
Ik zie de prijskaartjes bij de diamanten. Ze vermelden een aantrekkelijke korting , zo lijkt het, en belastingvoordelen voor toeristen, maar het valt niet binnen mijn reisbudget. Na een uurtje heb ik het wel gezien. Moshe mag me terugbrengen naar de Oude Stad. Vandaag zal hij hier geen commissie ontvangen.